Wantsenorchis – Anacamptis coriophora
Hoewel het bestuderen (en als gevolg daarvan) fotograferen pas serieus een vlucht nam in 2012, waren Mark en ik in 2011 al op pad. Misschien is dit ook de reden waarom we 'serieus' schrijven, omdat onze poging in 2011 niet echt een succes was. Daarover hieronder meer. Eerst adresseren we wat wij met 'serieus' bedoelen. Met de kennis van nu: een goede voorbereiding is het halve werk… en niks aan het toeval overlaten. Dat was dus precies wat er gebeurde in 2011. Eigenlijk juist niet. Mark (Engels) en ik maakten een rondreis door Tsjechië, Slowakije, Oostenrijk en Zuid-Duitsland. Eén van de hoogtepunten zou Bratislava worden. We hadden gelezen dat in graslanden nabij de vloedbossen van de Donau de grootste populatie van Europa voorkwam. Wantsenorchis, dat was ons doel. We parkeerden de auto aan de rand van Bratislava, daar waar we ons afvroegen of de auto bij terugkomst nog wel vier wielen zou hebben. Volgens ons plan (en daar ging het mis) was het enkele honderden meters lopen vanaf de parkeerplek. Te overbruggen: de ooibossen langs de Donau. En die hebben we uitgebreid kunnen bestuderen. Want wat ontbrak, was een kaartondergrond op de GPS. Heel leuk dat je kan zien dat het waypoint 750 meter verderop ligt. Zeker wanneer je keer op keer een brede greppel (niet te overbruggen) water tegenkomt, waarna je vervolgens weer helemaal terug moet naar het begin en een ander pad in slaat. Een beetje zoals een maïsdoolhof, maar dan zonder iemand die vanuit een toren aanwijzingen geeft. Voor de jongere generatie: in 2011 was mobiele data én goed bereik in het buitenland geen gegeven. Neem daarbij een batterij van de smartphone die nog maar 10% aangeeft. Je raadt het vast wel wat er gebeurde. Na uren te hebben rondgedoold, in 30+ graden (schrale troost: onder de bomen was het koeler), troffen we aan een bospad een paar planten. Misschien niet zo mooi meer als we hadden gehoopt, maar toch. We hadden de Wantsenorchis gevonden. Foto’s werden gemaakt en we liepen verder. Aangekomen in een stroomdalgrasland vonden we honderden planten. Allemaal uitgebloeid. Eind goed, al goed zou je denken. En inderdaad, wat een geluk bij een ongeluk dat we verkeerd liepen en daardoor toch bloeiende planten zagen. Echter, bij thuiskomst zagen we dat we ruim 15 km hadden gelopen, terwijl het een wandeling van 800 meter had kunnen zijn. Later heb ik het nog eens overgedaan en leerde ik dat de Wantsenorchis ook in stroomdalgraslanden van de Donau in Wenen voorkomt. Vanuit de stad kan je er zelfs met een stadsbus naartoe. Een paar honderd meter lopen en voilà, daar staan ze.
Mark Meijrink 2022
Thank you!